Film ten jest adaptacją książki Hermana Banga o tym samym tytule. Historia przedstawiona w filmie jest dosyć odważna jak na czas, w którym powstał film (chociaz nie byl pierwszy). Trzeba powiedzieć, że relacje miedzy bohaterami są ukazane w niezwykle subtelny sposób.
Mistrz i uczeń nie okazują sobie uczuć wprost. Dreyer nie mając zbyt dużego wyboru, próbuje ukazać głębokie uczucie poprzez gesty, spojrzenia i takie tam blebleble. Relacje zostały ukazane bardzo naturalnie i jest to niezwykłe osiągniecie biorąc pod uwagę różnego rodzaju ograniczenia kina niemego. Benjamin Christensen, bardziej znany jako rezyser (ziom nakrecil Haxan), wypada najlepiej z całej obsady (razem z niewiele mu ustępującym Walterem Slezakiem). Wiadomo, że brak "chemii" miedzy nimi na ekranie, mógłby skutkować jedynie filmowym failem w epickim stylu. Z resztą przez wspomnianą subtelność w przestawieniu relacji miedzy bohaterami, można ten film odczytywać w bardzo uniwersalny sposób.

Strona wizualna jest niewątpliwie największym atutem tego dzieła. Gorace goowno w papierku. Jest ono zasługą mistrza Karla Freunda, którego zdjęcia wnętrz zostawiają daleko w tyle wiele filmów z tego okresu, nakręconych chocby w (nieodzalowanej) fabryce snów.
Jest to główny powód, dla którego każdy fan kina niemego powinien zlookać ten lekko zapomniany flick. Kolejnym jest to, ze nakrecil go Dreyer i jak jestes jeszcze hipsterem, to musisz go obejrzec koniecznie zeby pochwalic sie znajomym.
A serio to jest film o tyle istotny, że chyba pierwszy, który ukazuje już mocno ukształtowany styl duńskiego reżysera wraz z wszystkimi jego atutami (i słabosciami? Na pewno z bledami montażowymi, ale mnijsza o to;P). Pocieszny duńczyk nie osiaga tu jeszcze tak potrzebnej harmonii pomiedzy poszczególnymi elementami filmu. Tak niezbędnej do spłodzenia arcydzieła.