W związku z osobą Lars'a von Trier'a ekspertem nie ośmielę się nazwać. Jest to jednak mój reżyser, a zarazem artysta, numer jeden. Jego kino znam prawie (gdyż całkowicie poznać nie jest nikomu dane) na wskroś.
Urzeka mnie swoją wizją, wykonaniem, pomysłem, ale przede wszystkim stopniem wkładu własnej osobowości i własnego "ja" w każdy obraz. Bije z nich ekshibicjonizm, na jaki stać było w historii sztuki tylko największych malarzy i kompozytorów. Dlatego też uważam go za po pierwsze artystę, a dopiero potem filmowca. Jest za to równie mocno nienawidzony, co uwielbiany, choć z przewagą tego pierwszego.
Jego kino nie jest dla wszystkich. Ba! Jest dla wybranych, dla osób, dla których nie wszystko musi być klarownie i przejrzyście pokazane, potrafiących się poddać pewnej niewygodzie, zniesmaczeniu i zszokowaniu. Kino surowe i ostre.
Von Trier nie jest reżyserem, który wie, co to kompromis. Praca z nim jest dla aktorów męką, ale zarazem dowodem, że dobry reżyser potrafi wydobyć piękno i prawdę z nawet nieśmiałego i przeciętnego aktora.
Jeśli szukasz w kinie sensu, spokoju, ładnych obrazków i stonowanej kontrowersji, to nie jest to artysta dla Ciebie. To tak słowem wstępu.

Jego filmy poruszają głównie tematykę kobiecą, ale ze stwierdzeniem, że są do nich skierowane nie zgodzę się w 100%. To kino uniwersalne. Ale faktem jest, iż Von Trier lubi się nad nimi pastwić i stawiać w sytuacjach ekstremalnych (prostytucja, niewolnictwo, depresja, morderstwo, zdrada). To nie jest ten krąg zainteresowań i sposobu wykonania jak u Cronenberg'a, którego de facto też mile wspominam. Von Trier'owi bardziej do Bergmana, ze względu na dużą ilość autobiograficznych wątków.

Gdybym mogła zasugerować kolejność i wybór filmografii, to wyglądałoby to następująco:
- "Przełamując fale" - do czego zdolna jest kobieta z miłości do męża, a zarazem jak bardzo mąż może nią manipulować.
- "Dogville" - teoretycznie o niewolnictwie w Ameryce, a dosłownie filmowanie teatru.
- "Taniec w ciemnościach" - musical? Niekoniecznie. Raczej gra światła, muzyki, emocji i cienia.
- "Melancholia" - głębokie studium samotności i depresji - oficjalnie pewnej kobiety, nieoficjalnie - samego reżysera

Póki co, pomiń "Idiotów", gdyż obraz ten jest ściśle związany z Dogmą (ruch filmowy zapoczątkowany m.in. przez von Trier'a) i swoją specyfiką może Cię zniechęcić do kolejnych seansy. I jeszcze odłóż na później "Szef wszystkich szefów" - obraz zrobiony na przekór krytykom, określany mianem wrzodu na karierze, choć dla mnie była to celowa farsa.

Dzieki za wyczerpujacego posta .
Gdyby fw mial wiecej uzytkownikow jak ty to portal byl by lepszy .
Obejrze w sugerowanej kolejnosci .

ja też :)

Ja mam takie pytanie... Wiesz może gdzie w internecie można za darmo obejrzeć jakieś filmy tego reżysera. Znalazłem "Przełamując Fale" na YouTube ale tam brakuje jednej części, poza tym filmem chciałbym zobaczyć "Tańczącego..." i "Manderlay". Jak do tej pory widziałem Antychrysta, Melancholię, Dogville i oba Królestwa.

Lars jest co najmniej dziwny, tym bardziej jego filmy ale mimo to bardzo mi się podobają. Jest w tym coś nietypowego, podoba mi si,ę to że on nie daje w swoich filmach jednoznacznych odpowiedzi. Filmy zmuszają do zastanowienia. Co do Dogville to mam trochę inne zdanie. Ja nie odebrałem tego filmu jako filmowanie teatru ani filmu o niewolnictwie. Uważam ten film za grę z widzem. Ta gra ma swoje zakończenie w końcówce, przy seansie tego filmu można się wiele o sobie dowiedzieć. Złość, gniew, przezwyciężanie własnych słabości, film zmusza do wczucia się w rolę głównej bohaterki. Co my byśmy zrobili... Z tego co widziałem do tej pory zdecydowanie najlepszy jego film. Choć "Melancholia" też bardzo fajna.

Masz rację, co do "Dogville". Z tym, że gdybyś miał ten film krótko opisać, w celu streszczenia i przedstawienia tematyki, to też posunąłbyś się do pewnego uproszczenia. ;)